Przepisy BHP nakładają na pracodawcę obowiązek zapewnienia pracownikom odzieży roboczej spełniającej normy bezpieczeństwa, gdy wymaga tego rodzaj wykonywanej pracy lub panujące w miejscu pracy warunki.
Pracodawca musi zapewnić odzież roboczą w sytuacjach, gdy praca wiąże się z intensywnym brudzeniem, kontaktem z substancjami niebezpiecznymi lub gdy wymagają tego szczególne warunki technologiczne. To istotne, ponieważ odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu. Ubrania robocze dla pracowników muszą spełniać wymagania określone w polskich normach i stanowią własność pracodawcy. Pracodawca zawsze ma obowiązek zapewnić odzież i obuwie robocze spełniające wymagania bezpieczeństwa.
Wszelkie przepisy dotyczące odzieży roboczej w miejscu pracy są określone w Art. 2376-23710 Ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. tj. Kodeksie pracy oraz Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy.
Profesjonalna odzież firmowa tj. ubrania robocze służą do wykonywania codziennych zadań i chronią własną odzież pracownika, natomiast ochronna odzież BHP to środki ochrony indywidualnej, czyli specjalistyczne wyposażenie do ochrony przed konkretnymi zagrożeniami w miejscu pracy. arówno odzież firmowa, jak i odzież BHP obejmuje podobne rodzaje ubrań, w tym:
Na stanowiskach związanych z obsługą urządzeń technicznych lub gdzie występuje ryzyko skażenia odzieży materiałami biologicznie zakaźnymi, konieczne jest stosowanie odpowiedniej odzieży ochronnej o określonych właściwościach ochronnych. Prace powodujące intensywne brudzenie wymagają szczególnej uwagi przy doborze odpowiedniego wyposażenia. Stąd znaczenie materiałów na ubrania pracownicze i ich jakości.
Prawidłowe gospodarowanie odzieżą roboczą wymaga prowadzenia ewidencji, określenia okresów użytkowania, zapewnienia prania i konserwacji oraz wymiany zużytych elementów. Po stronie pracodawcy leży obowiązek zapewnienia prania odzieży roboczej. Pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny za pranie odzieży we własnym zakresie, jeśli pracodawca nie może tego zagwarantować. Wysokość ekwiwalentu powinna uwzględniać rzeczywiste koszty utrzymania odzieży w czystości.
Pracownik może używać własnej odzieży i obuwia do pracy po spełnieniu określonych warunków, a pracodawca wypłaca ekwiwalent pieniężny w wysokości uwzględniającej aktualne ceny. Pracownikowi używającemu własnej odzieży musi zostać wypłacony odpowiedni ekwiwalent. To możliwe tylko na stanowiskach, gdzie nie występuje ryzyko skażenia odzieży środkami chemicznymi lub intensywne brudzenie.
Koszty odzieży roboczej, jej prania i konserwacji ponosi pracodawca, który może zapewnić te usługi we własnym zakresie lub wypłacać pracownikom odpowiednie ekwiwalenty pieniężne. Ekwiwalent za pranie odzieży jest wypłacany pracownikom, którzy wykonują te czynności samodzielnie. Wysokość ekwiwalentu powinna być ustalona z uwzględnieniem rzeczywistych kosztów prania i konserwacji.
Pracownik jest zobowiązany do używania dostarczonej odzieży roboczej zgodnie z przeznaczeniem, dbania o jej stan techniczny oraz zgłaszania wszelkich uszkodzeń pracodawcy. Odzież i obuwie robocze muszą być wykorzystywane zgodnie z wymaganiami BHP. W przypadku prac związanych z materiałami biologicznie zakaźnymi lub wymaganiami technologicznymi, pracownik musi szczególnie dbać o stan powierzonego mu wyposażenia. Ponadto odzież BHP zwykle poddawana jest personalizacji ubrań firmowych, więc jej wygląd wpływa nie tylko na skuteczność ochrony, ale świadczy też dodatkowo o samym pracodawcy i pracowniku.
Odzież robocza przysługuje na stanowiskach, gdzie występują szczególne wymagania technologiczne lub gdzie własna odzież pracownika może ulec zniszczeniu. Pracodawca ma obowiązek określić wykaz stanowisk wymagających stosowania odzieży roboczej.
Szczególną uwagę należy zwrócić na stanowiska związane z:
bezpośrednią obsługą urządzeń technicznych,
pracami powodującymi intensywne brudzenie,
kontaktem z materiałami biologicznie zakaźnymi.
Pracownik nie może odmówić przyjęcia odzieży roboczej, gdy jest ona wymagana ze względów bezpieczeństwa i higieny pracy. Obowiązkiem pracodawcy jest zapewnienie odpowiedniej odzieży spełniającej wymagania określone w przepisach.
Okres użytkowania odzieży i obuwia roboczego zależy od:
rodzaju wykonywanych prac,
intensywności użytkowania,
warunków środowiska pracy,
zachowania właściwości ochronnych.
Pracodawca ustala okresy użytkowania po konsultacji z pracownikami, uwzględniając specyfikę stanowiska i stopień zużycia odzieży.
Brak zapewnienia wymaganej odzieży roboczej stanowi naruszenie przepisów BHP. Pracodawca może ponieść odpowiedzialność karną i finansową za niedopełnienie tego obowiązku. Kara za brak odzieży roboczej obejmuje:
mandaty karne,
nakazy Państwowej Inspekcji Pracy,
odpowiedzialność za wypadki przy pracy.
Pracownik może sam kupić ubranie robocze tylko w sytuacji, gdy:
zostało to uzgodnione z pracodawcą,
odzież spełnia wymagania bezpieczeństwa,
pracodawca wypłaca ekwiwalent pieniężny.
Odzież i obuwie muszą spełniać wszystkie wymagania BHP określone dla danego stanowiska pracy.
Pracodawca ma obowiązek zapewnić pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie odzieży roboczej. Wynika to bezpośrednio z art. 2377 § 4 Kodeksu pracy, który nakłada na pracodawcę odpowiedzialność za utrzymanie odzieży roboczej w należytym stanie.
W przypadku, gdy pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej (np. ze względów organizacyjnych lub technicznych), może powierzyć te czynności pracownikowi. W takiej sytuacji musi jednak wypłacać pracownikowi ekwiwalent pieniężny w wysokości rzeczywistych kosztów poniesionych przez pracownika.
Ile przysługuje za pranie odzieży roboczej? Wysokość ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej powinna uwzględniać:
aktualne koszty prania,
rodzaj zabrudzeń,
częstotliwość prania,
koszty środków piorących.
Pracodawca ustala wysokość ekwiwalentu w porozumieniu z pracownikami, biorąc pod uwagę realne koszty utrzymania odzieży w czystości.